Η ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑ ΤΗΣ ΓΟΡΓΟΝΑΣ

Πρέπει να πω εδώ ότι έχω ζήσει πλέον πιο πολύ στο παρελθόν απ' ό, τι μπορώ να ελπίζω πως Θα ζήσω στο μέλλον. Έχω πολύ περισσότερα να θυμάμαι απ' ό, τι να προσδοκώ. Η μνήμη ξεθωριάζει, ελάχιστα μένουν απ' το παρελθόν, και δεν θα με πείραζε κιόλας αν ξεχνούσα άλλα τόσα. Κάπου κάπου κάθομαι εδώ ξαπλωμένος με την τηλεόραση αναμμένη, και διαβάζω για πράγματα παλιά και παράλογα σε κάποια από τις πολλές συλλογές παραμυθιών που έχω. Μήλα που όταν τα δαγκώσεις έρχεται η γοργόνα, αυγά που εκπληρώνουν κάθε επιθυμία, και αχλάδια που όταν τα φας σου μεγαλώνει η μύτη κι έπειτα πέφτει. Και τότε καμιά φορά σηκώνομαι και φοράω τη ρόμπα μου και βγαίνω στην ήσυχη γειτονιά μας και ψάχνω για μια μαγεμένη κλωστή, ένα μαγεμένο σπαθί, ένα μαγεμένο άλογο. 

"Ο Τζόνσον μάς αποκάλυψε τα πιο σκοτεινά, τα πιο άγρια βάθη της αμερικανικής ζωής, όπως ο Μαρκ Τουέιν στον Χώκλμπερι Φιν και ο Φώκνερ στα μυθιστορήματά του... Δεν υπήρχε όμοιός του" (Φίλιπ Ροθ)

«Χαρτογραφώντας την επικράτεια του εφιάλτη, ο Ντένις Τζόνσον δεξιώνεται στη γενναιοδωρία της γοργόνας (που έμελλε να είναι η τελευταία του συλλογή) τον πόνο και τον θάνατο αλλά και δεν ξεχνά να ορίσει την τέχνη και την κοινότητα των φίλων ως μοναδικά φυλαχτά και αντίδοτα ενάντια στη βάσκανη μοίρα που κατατρέχει τον άνθρωπο». (Νίκη Κώτσιου, bookpress.gr - 17/01/2020)