Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΤΡΑΜΠ ΣΤΗΜΕΡ

Είδαν το Αλκυών πίσω από το υπερωκεάνιο να είναι δεμένο στην αποβάθρα σε άθλια κατάσταση. Παρόλο που το είχαν ψιλοφρεσκάρει, δεν ήταν δυνατόν τελικά να κρυφτούν εντελώς τα σημάδια των μακρόχρονων ταξιδιών του στα πιο αδυσώπητα κύματα, μήκη και πλάτη της γης. Ο Βάσκος είχε προφανώς γνωρίσει όλα τα είδη καραβιών με μακρύ ιστορικό και σοβαρές πληγές στο κορμί τους. Όμως αυτό εδώ τα ξεπερνούσε όλα ύστερα από τις βασανισμένες περιπλανήσεις του. Ένιωσε να πιάνεται η ψυχή του.

[…] Εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε μέσα του ένα θερμό αίσθημα αλληλεγγύης με το Τραμπ Στήμερ. Το αισθάνθηκε σαν ένα δύστυχο αδελφό, σαν ένα θύμα της εγκατάλειψης και της πλεονεξίας εκ μέρους των ανθρώπων, στην οποία απαντούσε με την πεισματάρική θέλησή του να συνεχίζει να χαράζει πάνω σ' όλες τις θάλασσες του κόσμου τον μουντό αστερισμό των δεινών του.

[…] Στη διάρκεια μιας από εκείνες τις ατέλειωτες νύχτες, ο Ιτούρι μου διηγήθηκε την ιστορία του. Το ότι είχα γίνει μάρτυρας ορισμένων κρίσιμων στιγμών της ζωής του Αλκυών, και κατά συνέπεια του καπετάνιου του, μου εκχωρούσε το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα της συμμετοχής μου στη συγκινητική εξομολόγησή του.

[…] " Ώστε έτσι, λοιπόν : το δύστυχο το Τραμπ Στήμερ, που επί τόσα χρόνια ούτε το όνομά του δεν είχε ακέραιο στην πρύμνη του, κατέληξε να γίνει για σένα το ίδιο κοντινό και αίτιο εμμονών, όπως και για μένα. Με τη διαφορά ότι, στην περίπτωσή μου μού έφυγε μέσ' απ' τα χέρια μου από αυτήν ακριβώς τη ρωγμή ". "