PULP

Ο Νίκι Μπιλέϊν είναι ένας αλκοολικός ιδιωτικός ντετέκτιβ με πολλά προβλήματα. Σαν να μην έφταναν οι γκόμενες, το ποτό, η έλλειψη ρευστού και το μανιασμένο του εγώ, οι υποθέσεις που αναλαμβάνει είναι τουλάχιστον σουρεαλιστικές. Καλείται να εντοπίσει τον κλασικό γάλλο συγγραφέα Σελίν, ο οποίος κατά γενική ομολογία είναι νεκρός, καθώς και το Κόκκινο Σπουργίτι, το οποίο μπορεί να υπάρχει μπορεί και όχι.
Σουρεαλιστικό, ευρηματικό, πνευματώδες, μια ωδή στην αστυνομική λογοτεχνία, το Pulp είναι το τελευταίο μυθιστόρημα ενός από τους πλέον απολαυστικούς και επιδραστικούς καλτ συγγραφείς του 20ού αιώνα.

Το "Pulp" είναι ο φόρος τιμής του Μπουκόβσκι στις ιστορίες με κλέφτες και αστυνόμους, με σημαδεμένους γορίλλες που κουβαλάνε το σιδερικό τους ακόμα και στην τουαλέτα και με ιδιωτικούς ντετέκτιβ που βρίσκονται στο χείλος του αλκοολισμού. Είναι η αναδρομική εκδήλωση της αγάπης του για την παράδοση του hard-boiled αναγνώσματος που άκμασε στο Λος Άντζελες κατά την τριακονταετία 1920-1950. (Από το επίμετρο του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη)

Η λογοτεχνία, ιδίως η "υψηλή" ή "λόγια", ανέκαθεν αναπαριστούσε τη ζωή με έναν τρόπο εξευγενισμένο, εξιδανικευμένο και υψιπετή. Κατά κανόνα απέφευγε προσεκτικά ή και αρνούνταν πεισματικά να δείξει τα πάντα όπως ακριβώς είναι, επιλέγοντας εκφραστικά ύφη και μορφές που άμβλυναν ή αποσιωπούσαν π.χ. το ποταπό, το χυδαίο, το χθαμαλό της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι λίγες εξαιρέσεις στην ιστορία της λογοτεχνίας επιβεβαίωναν τον παραπάνω κανόνα.
Πλησιάζοντας και μπαίνοντας στον 20ό αιώνα, τα πράγματα αλλάζουν δραματικά. Ολοένα περισσότεροι καλλιτέχνες και συγγραφείς, επηρεασμένοι από τα διάφορα καλλιτεχνικά ρεύματα της νεωτερικότητας, αλλά κυρίως ζώντας υπό τον καταιγισμό της μαζικής κουλτούρας, άρχισαν να παρουσιάζουν τη ζωή με κάθε τρόπο, ακόμα κι αν αυτός έμοιαζε εκ πρώτης όψεως "αντιαισθητικός" ή "αντιλογοτεχνικός" - αυτές οι λέξεις εκφέρονταν αρχικά ως μομφές αφού, μέχρι τότε, "αισθητικό" ή "λογοτεχνικό" θεωρούνταν κάτι άλλο. Καλλιτέχνες και συγγραφείς στράφηκαν σε μεγάλο βαθμό στο καθημερινό και το κοινότοπο, ακόμα και στο εντελώς ευτελές, και πάσχισαν να το φωτίσουν από όλες τις όψεις και με όλες τις μορφές.
Όταν λοιπόν ο αναγνώστης παίρνει στα χέρια του ένα βιβλίο του Τσαρλς Μπουκόβσκι, δεν θα τον έβλαπτε να έχει κατά νου την παραπάνω ιστορική συνθήκη. Εδώ, όλα τα πράγματα λέγονται όπως είναι, ο οποιοσδήποτε ανθρώπινος τύπος μπορεί να γίνει λογοτεχνικός χαρακτήρας και (αντι)ήρωας, να εκφράζεται και να συμπεριφέρεται με τον οποιονδήποτε τρόπο, και όλα αυτά να διατυπώνονται αυτούσια, ωμά, χωρίς καλλιέπεια - ορθότερα: με σκόπιμη αποφυγή κάθε καλλιέπειας.
Αυτό ισχύει γενικά για το μπουκοβσκικό corpus (βλ. την κριτική στις Γυναίκες, bookpress, 15/7/2014) και ειδικότερα για το Pulp, το τελευταίο μυθιστόρημα του Μπουκόβσκι, που μεταφράστηκε πρόσφατα από τον συνήθη ύποπτο σε παρόμοια εγχειρήματα Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη (παλιότερα το είχαμε διαβάσει στη μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα, ως Αστυνομικό). Η νέα μετάφραση διατηρεί τον πρωτότυπο τίτλο: "pulp", σε συνδυασμό και με τα ουσιαστικά fiction, magazine κ.λπ., σημαίνει το ευτελές ανάγνωσμα, το λαϊκό αφήγημα, το περιοδικό της πεντάρας, το κείμενο που δεν μπορεί μα και δεν θέλει να διεκδικήσει λογοτεχνικές δάφνες. [...] (Γιώργος Λαμπράκος, BookPress.gr, 7/5/2015)