ΟΙ ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ

Σε χρόνο ανύποπτο η Στέλλα με ρώτησε: «Πριν τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς στους Τούρκους ποιος ήταν Πρωθυπουργός της Ελλάδος;» Το θέμα με αφορούσε σχεδόν προσωπικά. Συνηθισμένος από περιπτώσεις φοιτητών που δεν γνωρίζουν τί ήταν η Παλαιά Διαθήκη ή ποιος ήταν ο Γρηγόριος Ε', επιστράτευσα τα απαραίτητα αποθέματα ψυχραιμίας για να της απαντήσω: «Πριν τους Τούρκους δεν υπήρχε ελληνικό κράτος, όπως το ξέρουμε σήμερα. Οι περιοχές που σήμερα βρίσκονται μέσα στα όρια της ελληνικής επικράτειας ανήκαν σε μία αυτοκρατορία».

«Άντε καλέ, κι ο Περικλής τί ήταν; Δεν ήταν Πρωθυπουργός αυτός;»

Μαρτυρία. Ούτε μύθος, ούτε ηθογραφία. Μαρτυρία μιας συνάντησης και εν μέρει συμβίωσης μελών μιας μικρής κοινότητος της ελληνικής επαρχίας και ενός πανεπιστημιακού, συντοπίτη τους, που μετά από πολλά χρόνια σε άλλα μήκη και πλάτη χωρικά, τροπικά, διανοητικά, βρίσκεται να περνά τους μήνες της πανδημίας μαζί τους στο χωριό. Μαρτυρία με την έννοια της πληροφόρησης, της φανέρωσης, της βεβαίωσης· και συνάμα, μαρτυρία με την έννοια της προσωπικής εμπλοκής και εμπειρίας, του βιώματος και της εξόδου.