ΑΝΑΜΙΣΗΣ ΝΤΕΝΕΚΕΣ

Η ιστορία ενός ανθρώπου που πέρασε στην παρανομία για ένα έγκλημα πάθους, ή πως ένας άνθρωπος μετατρέπεται σε θρύλο. Και πως αυτός ο θρύλος επιζεί, αυθεντικός ή παραλλαγμένος, μέσα στο χρόνο. Μια μυθοπλασία εμπνευσμένη από την ιστορική μνήμη και τη λαϊκή αφήγηση. Ένα μυθιστόρημα-έκπληξη, που ξεφεύγει από τα γνωστά σχήματα της σύγχρονης εκδοτικής παραγωγής.

Η δύναμη του έργου του έγκειται κατ' αρχήν στην ειλικρίνειά του. Ο συγγραφέας δεν ηθικολογεί, δεν καταδικάζει, δεν αξιολογεί, αλλά ούτε και ωραιοποιεί, δεν εξιδανικεύει πρόσωπα και καταστάσεις. Παρακολουθεί μόνο, κατά πόδας θα λέγαμε, επίμονα και ακούραστα, τη βαθμιαία μεταμόρφωση ενός καθημερινού ανθρώπου σε μυθικό πρόσωπο της ιστορικής μνήμης και της συλλογικής κοινωνικής συνείδησης των χωρικών της Χίου. Ο Μακριδάκης προσεγγίζει με απόλυτο σεβασμό τις διάφορες εκδοχές της λαϊκής μυθοπλασίας, η αφήγησή του γίνεται μέρος αυτής, αποκτά τις διαστάσεις μιας επιμέρους αφηγηματικής εκδοχής της, χρησιμοποιώντας τις γλωσσικές ιδιομορφίες και το λεκτικό ύφος της τοπικής κοινωνίας και διασώζει έτσι τον απύθμενο λεκτικό πλούτο μιας γλώσσας που βαθμιαία λησμονείται στη σύγχρονη Ελλάδα. (Ν.Γ.Δημητράτος, Η Καθημερινή, 21/7/2009)

Με μια εξαίρετη τεχνική παράλληλων αφηγήσεων που συχνά εσωκλείονται η μία στην άλλη σαν ρώσικη μπαμπούσκα, ο Μακριδάκης αναζητεί την αλήθεια, διερωτάται για την πραγματική της φύση και μέσω των αφηγήσεων των γερόντων (του χορού;) θέτει ζητήματα που άπτονται της ηθικής και των πεποιθήσεων της εποχής (λ.χ. συλλογική απόκρυψη του ονόματος της κοπέλας- πέτρας του σκανδάλου, δυσπιστία απέναντι στο κεντρικό κράτος, αδυναμία κατανόησης των εθνικών οραμάτων, αίσθημα κοινοτισμού και αλληλοβοήθειας). (Μ.Μοδινός, Τα Νέα, 20/9/2008)