ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΕΣ

Ξάπλωσα ανάσκελα και κοιτούσα τις σκιές στο ταβάνι. Ποτέ δεν ξέρεις πότε και που θα συμβεί η στραβή: φοβόμουν την Οκλαχόμα αλλά πριν από λίγα χρόνια, το 2007 ή το 2008, στο Ντιτρόιτ, είχε δολοφονηθεί ένας κομμωτής που γνώριζα επρόκειτο για έγκλημα μίσους αλλά δεν συνελήφθη κανείς η υπόθεση μπήκε στο αρχείο. Και τον περασμένο Απρίλιο βρέθηκε δολοφονημένη η Κόκο - όταν είσαι μαύρος, τραβέλι, πουτάνα και τζάνκι, όλα μαζί και ταυτοχρόνως, πας φιρί φιρί να γίνεις σφαχτό κι η αστυνομία κάνει την πάπια. Δεν είχα ακούσει για εγκλήματα εναντίον ανθρώπων σαν εμένα στην Οκλαχόμα, αλλά ήμουν σίγουρος ότι είχαν γίνει. Η σκέψη με κράτησε ξάγρυπνο. Άκουγα τον Μπραντ να ξεβιδώνει το τεχνητό πόδι, να κάνει μπάνιο και να ξαπλώνει στο διπλανό κρεβάτι μ' έναν αναστεναγμό στο μισοσκόταδο τον είδα να σκεπάζεται με το πάπλωμα της μάνας. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η εικόνα μου έφερε δάκρυα στα μάτια. Αναρωτήθηκα αν ο Μπραντ ονειρευόταν να ξυπνήσει με ολόκληρο το πόδι του, ακέραιος. Δεν κλαίω στις περιστάσεις όπου κλαίνε οι άνδρες - κλαίω σε όλες τις περιστάσεις.