Βιβλια - ΟΙ ΚΙΒΔΗΛΟΠΟΙΟΙ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΩΝ ΚΙΒΔΗΛΟΠΟΙΩΝ

Βιβλια

Οι "Κιβδηλοποιοί" αποτελούν σημαντική καμπή στη ζωή και τη σταδιοδρομία του Ζιντ, κορυφαία στιγμή στην πορεία διαμόρφωσης του μυθοπλαστικού κόσμου του. Διχασμένος μεταξύ της επιθυμίας του για ένα έργο πληθωρικό, τροφοδοτούμενο απ' όλα όσα προσφέρει η ζωή, και εκείνης για ένα έργο αποκαθαρμένο μάλλον παρά "καθαρό", ο Ζιντ θα συνθέσει τελικά ένα έργο που συνιστά μείζον σημείο αναφοράς στην ιστορία του μυθιστορήματος. Προσφέροντας έτσι ένα ευρύ φάσμα μυθιστορηματικών μεθόδων και προσεγγίσεων, οι "Κιβδηλοποιοί" άσκησαν βαθιά επίδραση σε ουκ ολίγα μεταγενέστερα μυθιστορήματα Ήταν ένα είδος φόρου τιμής, όταν, το 1948, στον πρόλογό του στο Portrait d' un inconnu της Natalie Sarraute, ο Σαρτρ έγραφε ότι μετά τους "Κιβδηλοποιούς", όπως και μετά τον Ναμπόκοφ και τον Evelyn Waugh, το μυθιστόρημα επιμένει να "αμφισβητεί τον εαυτό του" και "να αναστοχάζεται την ίδια του την υπόσταση". (Alain Goulet)
"Αυτό που θα ήθελα να είναι το μυθιστόρημα;" σημειώνει ο Ζιντ στο προσωπικό του "Ημερολόγιο", "Ένα σταυροδρόμι, μια διασταύρωση προβλημάτων". Δηλαδή τα διάφορα θέματα των "Κιβδηλοποιών", όπως η σύγκρουση των γενεών, η εξέγερση εναντίον της οικογένειας, η ομοφυλοφιλία, η θρησκεία, το καλό και το κακό, η κιβδηλεία, η σχέση της λογοτεχνίας με τη ζωή, δεν παρουσιάζονται απλώς μέσα από ποικίλες οπτικές γωνίες, αλλά ενσαρκώνονται και μέσα από ποικίλες προσωπικότητες, πυροδοτώντας τα σχετικά προβλήματα που προκύπτουν από αυτή τη διαφοροποίηση των χαρακτήρων. Γιατί οι ιδέες του Ζιντ είναι αξεχώριστες από τη μυθοπλαστική του φαντασία, δηλαδή από τον ήρωα που τις ενσαρκώνει. Με τους "Κιβδηλοποιούς", ο Ζιντ δεν κατόρθωσε μόνο να γράψει ένα νεωτερικό μυθιστόρημα, ικανό να ανατρέψει τις αναγνωστικές συνήθειες της εποχής του, αλλά δημιούργησε και νέες προοπτικές για το μυθιστόρημα του μέλλοντος: άρνηση του ρεαλισμού· συμβολή του αναγνώστη στη διαμόρφωση του νοήματος· πολλαπλασιασμός και σχετικοποίηση των οπτικών γωνιών, έτσι ώστε η αποκατάσταση της αλήθειας να καθίσταται προβληματική.

Το πρωτότυπο και το αντίγραφο, το φυσικό και το τεχνητό, το γεγονός και η αναπαράσταση. Οι αριστουργηματικοί «Κιβδηλοποιοί» του γάλλου νομπελίστα Αντρέ Ζιντ είναι γεμάτοι από παρόμοια δίπολα, προορισμένα να διευρύνουν τις διαστάσεις του κειμένου αλλάζοντας τη γεωμετρία της αφήγησης. Καθώς τα αισθητικά προβλήματα (το βάλτωμα του μυθιστορήματος ως πεδίου ή οι προσμείξεις που το νοθεύουν) αντανακλώνται στα κοινωνικά ζητήματα που ο συγγραφέας βλέπει στη Γαλλία του Μεσοπολέμου (το χάσμα των γενεών, η απώλεια κύρους του οικογενειακού θεσμού, η παρακμή της θρησκείας, η στάση έναντι της ομοφυλοφιλίας), το αποτέλεσμα αποβαίνει το λογοτεχνικό αντίστοιχο ενός κυβιστικού πίνακα. Χρησιμοποιώντας μοντερνιστικές τεχνικές που αργότερα θα γίνουν συρμός (πολυπρόσωπη αφήγηση, μυθιστόρημα μέσα στο μυθιστόρημα, προσθήκη ημερολογίου συγγραφής), ο Ζιντ βγάζει την ιστορία της φιλίας του Μπερνάρ και του Ολιβιέ από τα τυπικά της συμφραζόμενα, κατασκευάζοντας έναν «μικρό, κυρτό καθρέφτη» όπου τα γεγονότα αποκτούν πολυπρισματική όψη. Η ανασύνθεση και ο αναστοχασμός εναπόκεινται στον αναγνώστη. (Μάρκος Καρασαρίνης, BHmagazino)