ΕΝΑ ΚΑΠΟΙΟ ΤΕΛΟΣ

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΦΙΛΟΙ: ο Κόλιν, ο Άλεξ, ο Τόνι και ο Έιντριαν, στις αρχές της δεκαετίας του '60. Σεξουαλικά καταπιεσμένοι, παθιασμένοι με τα βιβλία και τις ιδέες, περνούν την ερωτικά άνυδρη, άχαρη εφηβεία τους ανταλλάσσοντας αστεία, κάνοντας πλάκες, παραβγαίνοντας σε εξυπνακισμούς. Ο Έιντριαν ωστόσο διαφέρει: είναι ίσως λίγο πιο σοβαρός, πιο ώριμος από τους άλλους. Όταν η ζωή του θα πάρει την τραγική, τελική της στροφή, οι φίλοι θα σκορπίσουν, θα συνεχίσουν και θα προσπαθήσουν να ξεχάσουν. Όμως το παρελθόν συχνά επιστρέφει, ζητώντας εξηγήσεις από το παρόν. Ο Τόνι, εξηντάρης πια, απολαμβάνει ήρεμα τις μικροχαρές της μοναχικής του καθημερινότητας, όταν ξαφνικά το αναπάντεχο κληροδότημα από ένα λησμονημένο πρόσωπο ανατρέπει τα πάντα. Προσπαθώντας να εξηγήσει το "γιατί" αυτής της διαθήκης, ο Τόνι έρχεται αντιμέτωπος με συνταρακτικές αλήθειες για τον ίδιο και για το παρελθόν του.

Ο Τζούλιαν Μπαρνς οδηγεί τον αναγνώστη στη μεγάλη ανατροπή και στην τελική λύση μέσα από μικρές λεπτομέρειες της παλιάς ιστορίας, όσες ανασύρει η μνήμη, και από δαιδαλώδεις στοχασμούς, κατορθώνοντας να δημιουργήσει σασπένς. Ο αναγνώστης χρειάζεται να σκαλίσει τα δεδομένα, να στοχαστεί εν τέλει πάνω στη ζωή, όπως κάνει ο ήρωάς του, σε μια ηλικία που πια "λιγοστεύουν οι μάρτυρες της ζωής" . Το συμπέρασμά του είναι ότι η Ιστορία δεν είναι "τα ψέματα των νικητών", όπως είχε πει κάποτε στο γερο-Τζο Χαντ, έτσι αποκαλούσε η παλιοπαρέα τον δάσκαλο στο σχολείο, αλλά μάλλον "οι αναμνήσεις των επιζώντων, οι περισσότερες από τις οποίες δεν έχουν να κάνουν με νίκες ούτε με ήττες". (ΔΗΜΗΤΡΑ ΡΟΥΜΠΟΥΛΑ, Έθνος, 6/2/2012)

Ένα βιβλίο για τη ρευστότητα του χρόνου και την αναξιοπιστία της μνήμης, για τη φιλία και τον έρωτα, για τον έρωτα και τον θάνατο, για την αγάπη και την προδοσία, για τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις της ζωής. Ένα αντίστροφο ταξίδι προς την αυτογνωσία που προκύπτει από τον αναστοχασμό και την επανεξέταση του παρελθόντος με όρους βιωμένης πια ζωής. Απλό, σοφό, καλογραμμένο, με πλήρως ανατρεπτικό και απροσδόκητο τέλος που το σφραγίζει η ωριμότητα, η οξεία παρατηρητικότητα, "η απόλυτη εξισορρόπηση μελαγχολίας και χιούμορ". (Μαρία Στασινοπούλου, Η Καθημερινή, 8/7/2012)